FUNPARK SCHILDE

Mooi weer, een grote opkomst en Kris K die met de vrouwen op stap gaat, genoeg redenen voor de initiatiefnemers (vooral Mil D en Tom T) om er een beetje de pees op de leggen. De gewenningsweken zijn voorbij en er mag nu eens doorgereden worden.

Via de Van Pulstraat naar de vaart is al door iedereen gekend. Vaart over en dan richting Brechtse Heide. Rakelings passeren we de Vraaghoeve. Veel tijd om rond te kijken hebben we niet en in sneltreinvaart komen we aan Kriskus Koning, als eerbetoon aan onze afwezige voorzitter.

Die laatste missen we wanneer we een beetje op de dool geraken te midden van de golfterreinen. We bereiken echter toch nog het antitankkanaal voor schermertijd en kunnen via het ruiterpad toch nog goed offroad blijven. Onderweg verliest Steven B nog zijn lampje, nieuwkommer Frank A (geen familie van die andere 3 A's) verliest zijn bidon en wie weet wat er nog allemaal is gebeurd dat jullie verslaggever niet heeft gezien.

Aangekomen op het funpark proberen we de helling met bocht aan de bunker, maar de meesten geraken boven. Een trend die vorig jaar al gezet was. Dan maar iets anders zoeken en vooral daar hebben we KaDee voor. Hij begint wat in het rond te rijden en ontdekt een voorlopige montée impossible... Mil en Tom proberen ook enkele keren en Tom steekt Bart A (in zijn eerste poging) net voor om al fietsend boven te komen. Mil D en KaDee slagen uiteindelijk ook nog in de uitdaging. Hugo K schakelt zich net als een andere enkeling te pletter. Een select clubje van 4 dus, benieuwd hoelang dat gaat duren. Cannondale - Scott : 2-2 ;-)

Dan maar terug naar De Kroon. Nu nemen we de dolomietenroute en zo gaat het net iets beter. Wanneer we het antitankkanaal willen verlaten rijdt Bavo S lek. Met zijn dunne bandjes is hij natuurlijk kwetsbaarder voor dergelijke problemen. Als student zijnde in het Gentse rijdt hij blijkbaar niet veel plat, want echt vlot kunnen we de vervanging niet noemen.

Via de vaart en De Merel rijden we naar de Tilburgbaan alwaar Bart A een demarrage plaatst. Bavo S waagt de sprong en samen bouwen ze hun voorsprong uit want het peloton wordt opgehouden door een valpartij van Thomas A (een dag later blijkt alles nog wel ok te zijn). Bart (mis)bruikt zijn parcourskennis en verslaat Bavo. Hugo finisht als derde op geruime afstand.

ROMMERSHEIDE

We waren al met iets minder volk, maar dat kwam waarschijnlijk door de beperkte regenval. Iets na de klok van 19u30 vertrokken we. Met een man te weinig zo bleek achteraf, want niemand had gemeld aan de eersten dat de KaDee nog een plasje was gaan maken. Sterk als hij is kon hij gelukkig nog wel aansluiten vanaf Overbroek.

Via de Krekelenberg zetten we koers richting Rommersheide, Tom T nam het eerste stukje voor zijn rekening door de bossen van Overbroek, vervolgens de brug over en de gemakkelijke afdaling richting Miksebaan. Mil D wist naast de spoorlijn nog een leuk bergje liggen voor de echte MTBers. Frank L en daarachter waarschijnlijk een niets vermoedende Stan F vonden dat van het goeie teveel.

In de Rommersheide was het aan Bart A om de troepen op sleeptouw te nemen. De omgevallen bomen tijdens één van de laatste stormen versperden meermaals het pad, maar dat mag voor ons geen probleem zijn. Veel spectaculairs viel hier niet te beleven al was het uitkijken voor de wandelaar (in politie-uniform) en de denneproppen.

De brug terug over en dan naar het bosje tussen E19 en de Schotenbaan. Daar vroeg Bart A aan Frank L om het roer in handen te nemen. Ook daar ben je beperkt tot een beetje slingeren, maar een singletrack is een singletrack natuurlijk. Op weg naar de volgende brug vroegen we ons nog af of de geluidswal hier een mogelijkheid tot verbinding zou zijn... eens testen?!?

Via De Stal probeerden we het achterliggende bos te bereiken, maar daar hadden ze een nieuwe omheining geplaatst. Dan maar door de vertrouwde poort, dat ging ook. Via de verharde pad naar Maria-ter-Heide en intussen begon de duister al te vallen. Op weg naar Brecht, schreeuwde Stan F nog dat we links moesten afslaan, naar een ongekende klim. Goed gevonden van die Stan want zo konden we onze biking-skills nog wat aanscherpen. Een verbluffend uitzicht en toch weer enkele hoogtemeters extra! Bedankt!

Dan maar snel opschieten, de eindspurt dus. Door Tom T snel opgestart, vervolgens door KaDee nog wat aangezwengeld om dan een spurt met drie te hebben. Tom T was weeral de snelste aan de meet, Bart A en KaDee streden voor de plaatsen 2 en 3.

In De Kroon kwam Kris K en Jurgen VDB nog een pintje drinken om hun pijnlijk miserie door te spoelen. Hopelijk zitten ze snel terug op de fiets!

WESTMALLE

Voilà, de kop is er af! De eerste Brachtse Bikers rit van 2011 is een feit. We zagen een talrijke opkomst van de B-ploeg en ook van de Ladies! Ook de A-ploeg was met een man of 20. Het was een drukte aan de Kroon.

We vertrekken te laat omdat er iemand van de B-ploeg met een kapotte ketting kwam aanrijden. Waarom de A-ploeg hierop moest wachten is tot op heden nog niet duidelijk, maar laten we het er op houden dat de B-ploeg niet in staat is om zoiets op te lossen. Al snel zoeken we de vaart op en even offroad langsheen het water om wat verderop links in te slaan. Terug onverhard, maar daarvoor zijn we natuurlijk gekomen.

Het moet lang geleden zijn geweest dat de eerste Brachtse Bikers rit van een jaar er al zo droog bij lag. Dit maakt dat het tempo er toch wel stevig in zit en we komen niet veel onder de 20km/u. We verkennen enkele nieuwe (en toch wel nattere stroken) van de Kooldries waarna we naast de Pampas rijden. Het gaat inmiddels naar Westmalle en hun befaamde trappisten. We rijden rond de abdij en denken hierbij aan betere tijden waarbij we met onzen bek in het nat hangen. Nu bijten we immers stof door het losse zand van de omliggende dreven.

Zoals gezegd, het tempo lag hoog, maar iedereen kon volgen, zo ook nieuwkomer Gert A. Wim E zit ook al vroeg in vorm, maar stelt het spelen nog wat uit naar één van de volgende weken. Het wordt snel tijd om terug richting Brecht te biken. Dit doen we niet zonder Drieboomkesberg mee te nemen. Dit singletrackparcours van Brecht mag je niet links laten liggen en gaan we er dwars door.

Op Drieboomkesberg is het losse zand al goed aanwezig (zoals altijd) en dat zorgt voor de winterbikers toch voor problemen. Enkelen moeten voet aan de grond zetten en vergeten hierbij dat er achter hen nog bikers komen die het wel al zittend op de mountainbike willen proberen.

De aankomst zal via het PR-stuk verlopen. Jurgen VDB zorgt nog even voor opschudding wanneer hij een lelijke smak maakt. Gelukkig kruipt hij snel terug op de fiets. Hopelijk voelt alles intussen ook al terug goed aan. De lange spurt wordt op gang getrokken door een ijverige Wim E maar wordt uiteindelijk afgemaakt door Tom T, Jan T en Ben V. Deze laatste had nog serieus wat poeder in de benen, maar kwam te laat. Wie weet, misschien kan deze spurtkoning op de weg ook offroad voor verrassingen zorgen!

6uren van Halle

Zaterdagmiddag om half 1 werd er afgesproken aan den basiliek in Overbroek, om van daar met 3 Brachtse Bikers-ploegen naar Halle te vertrekken.

Team 1 : Tom T, Mil D, Kristof VL en Jan A

Team 2 : Jurgen VDB, Bart H, Gwen V en Dave M

Team 3 : Jef A, Flip G (toekomstig B2), Michiel VDP en Steven B

Wegens de felle windstoten hadden Bart en Jurgen een grote, stevige tent en enkele houten balken om deze aan vast te maken voorzien. Mil en Michiel zorgden voor 2 terrasverwarmers, Jan voor de stoelen en Gwen voor de nodige mondvoorraad. In Halle aangekomen werd er strategisch een box gekozen en waren we in minder dan een half uur volledig geïnstalleerd.

Op de briefing hoorden we enkele wijzigingen tegenover vorig jaar: er moest terug een bidon worden doorgegeven met chip (ipv fluohesje), er werd een wisselzone voorzien naast de boxen, waar àlle renners moesten passeren – ook degene die niet wisselden, en spijtig genoeg werd de passage door de supporterstent geschrapt omdat door de wind de veiligheid niet kon gegarandeerd worden.

Nog snel één verkenningsrondje gereden en dan was het tijd voor Tom, Jurgen en Jef om aan de start plaats te nemen. Iets na drieën kwamen ze door de wisselzone gestormd, met Tom T in circa 20^ste positie, die gelijk enkele plaatsen wist te winnen door de scherpe bocht naar de brug af te snijden, tot ongenoegen van enkele anderen… Jef en daarna Jurgen kwamen iets later in het pak door, en werden wat gehinderd door de drukke bedoening aan de brug.

Bij de 3 ploegen werd meestal na 2 rondes gewisseld, maar door de nieuwe regeling met de wisselzone, moest de volgende telkens al (in de kou) gaan klaarstaan in afwachting van de eerste doortocht van zijn voorganger –  het voordeel was wel dat je niet door de drukte in de boxen moest en dat de keuze van box niet zo belangrijk was. Alle wissels verliepen vlot, en ook onderweg waren er weinig problemen, het parcours lag er dan ook heel goed bij naar Halle-normen. Enkel Tom T kwam ten val, toen hij na een botsing met iemand die de wisselzone verliet, frontaal tegen de nadars vloog.

Er waren buiten de 3 B2-ploegen nog enkele bekenden aanwezig : 2 FAT-teams, met oa Ben V en Kurt M, Cedric F die met enkele kameraden Team T had gevormd, en Raf VL die enkele rondjes kwam rijden voor Team Godrie. Ben V had in zijn eerste ronde al pech: na een valpartij bleek zijn derailleur afgebroken (tja, Cannondale) en moest hij een stuk te voet afleggen. Ook Kurt M had later stukken door een gebroken ketting.

Rond 18u werd het snel donker, maar aangezien tegenwoordig alle Brachtse Bikers van goede lampen voorzien zijn (mede door importeur Cedric) vormde dit geen probleem en werden de ronde-tijden er niet slechter op. Het was ondertussen best gezellig in onze verwarmde en verlichte tent, en dat hadden blijkbaar ook de B2-FAT'ers begrepen, want zij waren er niet uit weg te slaan J. We kregen ook nog bezoek van Stan F, Stefan F, Kristien van Kristof en een delegatie uit O'broek.

Om 21.07u werd de wedstrijd beëindigd en hadden team 1, 2 en 3 resp. 30, 26 en 28 rondjes afgehaspeld. In het klassement leverde dit een 13^e plaats op voor Team 1 (wat gezien het sterke deelnemersveld een mooie prestatie is), Team 3 werd 34^ste en Team 2 53^ste.

Van de FAT-teams werd er één knap 4^de (het andere weet ik niet), en Team T werd ook zeer knap 11^de met allemaal 15-16 jarigen.

De volledige uitslag is te vinden op: http://www.chronorace.be/web2/Classements/ListeRapports.aspx?eventId=6004364279813

Nachtrit 2010

Dinsdagavond stonden we nog eens om half acht aan de Kroon, voor een jaarlijkse traditie: de nachtrit. Traditioneel zijn hier niet veel kandidaten voor, waarschijnlijk schrik in den donkere. Deze keer was er echter een recordopkomst van 13 man (en vrouw), allemaal uitgedost in fluo en met felle lampen (vooral die van lampenleverancier Cedric F). De durvers dit jaar waren: Kris K, Jan A, Tom T, Bart H, Jurgen VDB, Marc B, Marc C, Frank L, Ben V, Stijn B, Kurt M, Cedric F en Gwen V.

Er werd vertrokken via brug 11 en de linkeroever van de Vaart, om zo langs de Brechtse Heide naar Klein Zwitserland in het pittoreske Sint-Job te rijden. Na daar het jogging-pad onveilig gemaakt te hebben, namen we de Koeistraat om via de Zandbergen op de (’s Graven-)Wezelsesteenweg te komen. Daar moesten we al voor de eerste keer halt houden omdat Bart H er ineens aan dacht dat hij de batterijen van zijn lampje nog moest vervangen.

We namen het grindpad naast het Anti-Tankkanaal tot Schildestrand en dan een alternatieve route om de Turnhoutsebaan en vervolgens het fort van Oelegem, beter bekend als “Funpark”, te bereiken. Iedereen koos hier voor de ‘makkelijke’ beklimming, hoewel deze toch niet bij iedereen lukte. Boven gekomen had de tochtuitstippelaar een verrassing (toch voor de nieuwelingen): één van zijn bussen was niet gevuld met water of sportdrank, maar met een geestrijke drank, en zo werd iedereen van het noodzakelijke vocht voorzien. Bij het wegrijden uit het Funpark bleef Frank L nog bijna hangen achter een gevaarlijk uitstekend ijzer, overblijfsel van WOII.

We reden via de Anti-Tankgracht verder richting Halle, of dat was de bedoeling. Na enkele honderden meters moesten we alweer halt houden, deze keer omdat Kurt M’s trapas was losgekomen. Hoe dat kan? Dat weet alleen de fietsenmaker waar zijnen Trek juist was binnengeweest voor onderhoud.

Na dit oponthoud leidde Kris ons via de kortste weg naar de grote baan, zodat Kurt zich daar kon laten ophalen. Onderweg had Marc C nog een tuimeling gemaakt: zijn schouder deed pijn maar de lamp op zijn buik was nog heel! Van daaruit bereikten we snel het volgende off-roadstuk: het park van Zoersel (of Halle?). Hier werden enkele toertjes gereden en lieten we een groepje voorbijgangers verdwaasd achter. Zo’n snel passerende lichtbundel zien ze waarschijnlijk niet alle dagen ;-).

Via Sint-Antonius en het ziekenhuis kwamen we in het bos langs waar we normaal naar Drie-Boomkesberg rijden. Deze keer hebben we echter zo vaak gekeerd en gedraaid dat ik bijgod niet weet waar we allemaal gezeten hebben. Enige zekerheid is dat we langs de muur van de Trappisten zijn gepasseerd. Even laten kregen we trouwens weer met technische problemen te maken, dit keer bij Kris K. Hij moest aan zijn bijna-buiten-gebruik-gestelde-fiets toch nog een herstelling verrichten: de derailleurkabel was losgekomen en kon gelukkig vastgezet worden met de sleutels in de stuurpen van Ben V.

Het begon ondertussen koud te worden en zo reden we in sneltempo via de weg terug naar Brecht, juist op tijd, want toen we de Kroon binnenstapten was het juist beginnen rengeren... Buiten de technische pannes was het een geslaagd ritje, met nog een verrassend goed bereidbaar parcours en veel deelnemers!

Verrassingsrit

De Kris en de Jakke hadden een verrassingsrit aangekondigd.

Diegenen die denken dat vertrekken op een verrassingslocatie de enige verrassing is bij deze tocht, die slaan de bal mis.

Niet alleen de locatie was verrassend, maar de tocht was ook verrassend mooi.

Bovendien werd er verrassend veel gelachen, vooral met de miserie van een ander.

Andere verrassingen ;

de verrassende grote wielen van den Bart zijnen nieuwe Cannondale (nen 29-er)

de verrassend steile beklimmingen van de mijnterrils

de verrassend technische afdalingen van diezelfde terrils

de verrassend slecht ge-time-de lekke band van de Jakke (bij het vertrek na een kleine stop)

de verrassend luide knal van Kristof zijnen band tijdens het oppompen

de verrassend plotselinge scheur in de achtervelg van Kris

de verrassend ingenieuze toepassingen met Colson-bandjes

de verrassend zware fiets van de Frank (was voor de meesten geen verrassing meer, maar degene die deze fiets voor den eerste keer over een omheining tilde, was niet aangenaam verrast)

de verrassend grote pannekoeken tijdens de middagstop

de verrassend grote eetlust van Gwen (sloeg de Mil zijnen overschot op ’t gemakske nog naar binnen na haar eigen reuzepannekoek in een recordtempo te hebben verorberd)

De verrassend mooie vergezichten gingen dan weer letterlijk en figuurlijk de mist in.

Bedankt Bikers voor de verrassend leuke tocht.

Grtz,

Frank L.

DE VC-SPECIAL

Met enkele bruingebakken janetten (vraag de Spanje-bikers er maar naar) trekken we de VC-special op gang. Kris K heeft deze special enkele weken verkend, maar had intussen niet meer gehoopt zijn werk aan ons te kunnen tonen in 2010. Hij glundert dan ook enorm als ik hem kort interview.

Vandaag blijkt ook waarom we de Stakke (aka Stan F) altijd maar meenemen. Hij kent de lokale overheden en haar functionarissen en dat is altijd handig en gemakkelijk. Het opent deuren. Via een gekende aanlooproute bereiken we de nijverheidszone van Sint-Lenaerts waar we beginnen te zigzaggen de stukken steen en bergen fijn zand.

Kris K heeft duidelijk verkend, maar vergeet wel even zijn linkse afrit te nemen, ach, we vergeven het hem wel. We zijn intussen aangekomen aan het singletrack-gedeelte en dat zal even zo blijven. Tussen visvijvers slalommen we onszelf een weg naar de terug bewoonde wereld. Het moet hier ergens zijn dat zowel Jan A (overkop over nen stroenk) en Raf VL (van horen zeggen) gevallen zijn.

We mogen zeker niet vermelden dat de Ladies en B-ploeg de A-ploeg vervoegen vandaag. Dit éénmalig gebeuren heeft zo zijn reden. We rijden naar de Trappisten in Westmalle en jullie bestuur trakteert met Trappist. Dat wordt natuurlijk door iedereen gesmaakt.

Het is wel snel donker en het is duidelijk dat dit de laatste rit van het seizoen moet zijn. Rond 20u15 deed men het licht boven al uit en Kris K probeert de bospaadjes te mijden.

We komen van de Trappisten over de baan naar huis. De Ladies volgen een andere route en zijn bijgevolg al zatjes als we in de Kroon aankomen. Foute route gekozen dus. Wim E komt nog de laatste AA van het seizoen halen.

Jan T gaat met de hoofdprijs naar huis (geen enkele rit gemist, geen pech, nooit te laat maar volgend jaar wordt er wel gecontroleerd naar motorkes in de fiets), Frank L wordt tweede (evenveel ritten, platten band en platte Frank zijn de reden) en Mil D wordt verdiend derde (was er op dinsdag altijd bij).

Shortbike Empuria Brave (Spanje): 9 tot 13/09/2010

Proloog

Donderdagmiddag om 14u verzamelden de 12 ingeschreven Brachtse Bikers (Kris, Tom, Mil, Kristof, Jan T, Frank, Gwen, Bart H, Jurgen, Jef A, Debby & Jan B) gepakt en gezakt aan de Kroon, om daar met het buske van Jan T of de auto van Kris te vertrekken naar Charleroi. De dinsdag daarvoor was er geen enkele vlucht van Ryanair naar Spanje vertrokken, dus er waren al voorbereidingen getroffen om indien nodig met de auto naar ginder te rijden. Dit was gelukkig niet nodig want met een uurtje vertraging stegen we toch op en landden we rond 22u in Girona. In de aankomsthal stond Pieter van Flowtrack ons al op te wachten en ontmoetten we de 8 andere ingeschrevenen: 4 enkelingen, 1 koppel en 1 broer & zus. Na een rit van ongeveer één uur arriveerden we in Empuriabrava (*), waar de kamers verdeeld werden en we de eerste briefing voor morgen kregen: om 9u vertrekken voor zo’n 65km, dat belooft… We trokken nog even het stadje in voor een eerste verkenning en belandden op het terras van een kebabzaak die meteen werd omgedoopt naar ‘Bij den Teun’ (iets wat alleen de O’broekenaars begrijpen). Het Spaans voor een biertje kenden we al dankzij Tom W, en dit was voor de meesten al wat ze nodig hadden om de 3 volgende dagen door te komen…

(*) Empuriabrava: kuststadje vlak naast Rosas, dat in 1967 kunstmatig werd aangelegd als vakantiedorp, toen het moerasgebied naast de rivier Muga werd drooggelegd en gekanaliseerd. Er lopen dan ook zo’n 30km kanalen door Empuria, en je ziet er meer boten en luxejachten dan auto’s.

Dag 1 - Vino-rit

Na een nacht die bij de één al wat korter was dan bij de ander, stond iedereen om 9u klaar om de fietsen op te halen: Scott Scale 60’s, met schijfremmen. Er werd nog duchtig gesleuteld aan zadels, pedalen ed om alles op de juiste maat te krijgen; er werden bidons en camelbags gevuld en granenrepen uitgedeeld. Daar ontmoetten we ook onze twee (knappe) begeleiders: Hans & Bert. We zouden in één groep rijden met Hans (de oudste van de twee) voorop en Bert achteraan. Tijdens de rennersbriefing vertelde Hans enkele belangrijke zaken: 1) de noodnummer die we moesten bellen als er iets met hem gebeurde, 2) wat we moesten doen als we loslopende honden tegenkwamen, nl. van de fiets springen en slaan met het achterwiel (dit was geen grap en zou de 3de rit nog gedemonstreerd worden). Hij zei ook dat we gingen “flirten met de hoogtemeters” en dat we last zouden hebben van de hevige wind die er waaide: een soort mistral die men in de Pyreneeën ‘Tramontana’ noemt. En dat we ongeveer 600hm gingen doen, niet zijn laatste foute inschatting…
Kris K vertrok mee, ondanks zijn vrees dat zijn knie het maar tot de middag zou uithouden.
Algemene hilariteit was er nog toen Mil tegen Kristof, die zijn camelbag aan het testen was, zei “Zuigen, slet!”.
Tijd om te vertrekken dus, met eerst een rondje naar de jachthaven van Empuria, en dan als aanlooproute een grindpad naast de Muga, dat tot in het nabijgelegen Castelló d’Empuries liep. Vanaf daar werd de ondergrond wat ruwer, en fietsten we over vlakke wegen met veel stenen en een korte singletrack richting de eerste bergen. Hans gaf hier en daar wat toeristische weetjes mee, zo wees hij in de verte één van de Pyreneeëntoppen aan, de Canigou, waarop Mil & Tom een ezelsbruggetje verzonnen om deze naam te onthouden: “k moet kakken, maar kanigoe…”
Na ongeveer een uurtje opwarming begonnen we aan de eerste korte klim, en kwamen we terecht tussen de wijngaarden (vandaar de titel van deze rit). Hans wees in de verte een antenne aan boven op een berg waar we naartoe zouden rijden, eerst via een lange asfaltklim, en dan verder off-road, op een redelijk technisch parcours met veel stenen. Het uitzicht bovenaan was indrukwekkend, langs de ene kant zagen we Castelló in de verte liggen en langs de andere kant kregen we al een eerste blik op de zee. Na een leuke afdaling en een stukje grote baan was het tijd voor het middageten, dat Pieter en zijn assistente reeds hadden opgesteld naast een mooi stukje droge rivier. Het eten was super: twee soorten pasta (met spekjes en met tomatensaus), broodjes met beleg en groenten, fruit, frisdrank,…
Kris zijn knie had tot dan toe nog niet van zich laten horen (dus hij kon verder), in tegenstelling tot de trapassen van 3 Scott’s, die kraakten alsof ze het elk moment konden opgeven. Deze 3 zouden later op de dag bij een plaatselijke fietsenmaker nog vervangen worden. De wind was ondertussen minder voelbaar en het was bakken in de hete middagzon.
Nadat het uitgebreide middagmaal wat gezakt was, vertrokken we terug voor een passage door het natuurpark Albería (dank u Geert), waar de uitzichten prachtig waren: bergwanden die volledig in trapjes waren aangelegd, met brede zandwegen die zich er rond slingerden. Na een zeer steil stukje beklimming, volgde er een snelle, maar technische afdaling, waar we met tussenpauzes van 20 sec mochten vertrekken. Geen probleem, gewoon een beetje “met links bij-ABS’en”, zei Hans. Jan B reed hier voor de eerste keer plat, en Debby maakte een kleine valpartij, met een kapotte knie tot gevolg.
De rest van de rit ging verder via golvende wegen door velden en wijngaarden, en werd vooral getekend door de massa platte banden, op een bepaald moment 3 of 4 op honderd meter tijd. Voornaamste slachtoffers waren Jan B en Jurgen VDB, maar bijna niemand bleef gespaard. Toen we in Castelló halt hielden voor een terraske werden er nog een vijftal lekke banden vastgesteld, en later bij het fietsenkot nog meer. Oorzaak hiervan bleek een bepaalde struik te zijn waar in deze tijd van het jaar veel doorns aan groeien, en waar de Rocket Ron’s blijkbaar niet tegen bestand waren.
We beëindigden de rit zoals we vertrokken waren, via de Muga, en dronken nog iets op de dijk in den Orange Kiwi, waar de wifi gratis was… Het was ondertussen 18u, en we hadden 62km en 1160hm afgelegd.

Na zo’n rit in de slopende hitte moest iedereen wat bekomen met wat platte rust of een verfrissende duik in het zwembad en/of de zee. Om 21u hadden we afgesproken om te gaan eten bij den Argentijn, die ergens in de buurt zou moeten zijn. Na een half uur rond te lopen en geen Argentijn gevonden te hebben, besloten we dan maar te gaan eten bij ‘den Belg’ (een mevrouw die Frans sprak). Hier gaf Jef er ene voor zijn 25ste verjaardag, en zorgde Kristof voor de twee ‘Quotes van de dag’: “ik ben niet platgereden, er was gewoon een gaatje in mijnen band”, en “de wereld is naar de kloten” (na enkele cervezas en al behoorlijk moe). De dag werd door enkelen nog afgesloten op het dakterras van Mil, Tom, Bart en Jurgen, met uitzicht op Rosas by night.

Dag 2 – Cistella

Zaterdagmorgen, rond 8 uur: Kris komt het appartement binnen en laat weten dat zijn knie nog altijd geen pijn doet. We beginnen stilaan in een mirakel te geloven… of zou het aan de Scott’s liggen?
Voor de rit van vandaag worden we met buskes naar het dorpje Cistella gevoerd, vanwaar we de bergen zullen intrekken. Goed nieuws: de Tramontana is gaan liggen, en we zullen vandaag meer in de schaduw kunnen fietsen. Nog goed nieuws: we mochten zwemgerief in het busje leggen om vanmiddag ergens een duik te nemen.
Dit keer is er geen opwarming, we moeten vanuit Cistella direct omhoog, eerst via het asfalt en dan door een bos, om zo op een BTT-route uit te komen (Bicicleta Todo Terreno, met het gekende driehoekige symbool). Na een leuke afdaling en wat asfalt wilde Hans een bosweggetje indraaien, waar een man met geweer op uitkijk stond. Blijkbaar werd er in dat bos gejaagd, dus werden er geen risico’s genomen en leidde Hans ons via een andere weg rond het bos. Er was ons in de voormiddag een terrasje beloofd, en dat bereikten we kort nadien: het terras stelde op het eerste zicht niet veel voor, tot we de waterval zagen die erachter van de berg stroomde, een prachtig blauw meertje in. Enkele waaghalzen klommen via een smal paadje naar de achterkant van de waterval, anderen aten ondertussen een ijsje. Hierna volgde nog een korte briefing van Hans: nu krijgen we een klim waar je “af en toe moet bijtrappen” en vooral “de fiets het werk laten doen”. En wij die altijd dachten dat we zelf moesten trappen… De betreffende klim bleek een lange, hier en daar steile helling met veel losse stenen te zijn, die eindigde bij de ruïne van een boerderij. Na een mooie asfaltafdaling en een stukje op en af door het bos (waar we nog een gevaarlijk uitziende hond tegenkwamen, die deskundig op afstand werd gehouden door onze gids), kwamen we eindelijk bij datgene waarvoor we gekomen waren: een enorm meer, Panta de Boadella, 142m diep, dat gevormd wordt door een stuwdam op de rivier Muga. We reden eerst naar een uitzichtspunt enkele tientallen meters boven de dam, waar prachtige foto’s konden genomen worden, dan daalden we af om de dam over te rijden en via een gevaarlijke afdaling naar het meer te duiken. In deze afdaling, die behoorlijk glad was door het losse grind, gingen Jan B en Gwen V tegen de grond, met de nodige schaafwonden tot gevolg.
Aan het meer wachtte ons alweer een Bourgondische bevoorrading: gedroogde vruchten, noten, tortilla, appelsienen, twee nieuwe soorten pasta en broodjes. Ze hadden ons een pauze van anderhalf uur beloofd, dus iedereen had uitgebreid de tijd om een plons in het meer te nemen en wat van de zon te genieten. Echt tof dat we die kans kregen!
Rond half drie vertrokken we, met pijn in de benen, terug via een stukje asfalt naast het meer. Er was even oponthoud omdat we moesten wachten op Luc, één van de enkelingen, eerst door een valpartij en daarna omdat hij iets met zijn ketting had uitgestoken… Toen iedereen terug samen was begonnen we aan een off-road klim over een brede weg, die al een voorproefje gaf van wat nog zou komen. Na de afdaling kwamen we bij een restaurantje met zwembad in the middle of nowhere, dat aan het begin lag van het zwaarste gedeelte van de dag, ’s morgens reeds aangekondigd als ‘de hel van Darnius’. Een lange, brede klim, steil genoeg om het kleinste blad te gebruiken, en dat in de volle zon. Het zweet liep letterlijk bij iedereen in de ogen. Halverwege kwam ik een wandelaar tegen die in de andere richting liep, waarover later meer. Nadat iedereen de tijd had gekregen om uit te rusten - niet in het minst Hans, die zelf geen topdag had – reden we verder tot aan een lange afdaling. Hier moest iedereen weer wat ruimte tussen laten om ongelukken te voorkomen. Het was een prachtige afdaling met veel verhoogde bochten en jumpkes, alleen mocht je door de losse ondergrond niet té veel snelheid maken. Onze oudste dacht dat hij dit wel kon, en ging onderuit in een bocht, net nadat hij Frank L had ingehaald. Resultaat: diepe snee in de elleboog en wat schaafwonden.
Door onze lange stop van vanmiddag begon het intussen al laat te worden en besloten onze gidsen om een stuk te schrappen en via het asfalt naar ons eindpunt te rijden: een terrasje in Sant-Llorenç de la Muga, waar de busjes ons zouden ophalen. We zagen hier ook nog de mysterieuze wandelaar van eerder terug, volkomen uitgeput en uitgedroogd; het bleek een jongeman uit Westmalle (!) te zijn, die te voet op zoek was naar het huis van zijn tante en totaal verloren gelopen was. Behulpzaam als we zijn leenden we hem een gsm om iemand te bellen en verder hebben we hem niet meer gezien.
Deze rit was in totaal 49km lang met ±800hm.

’s Avonds was er niet veel tijd om te eten, dus gingen we voor een snelle kebab of een trage paëlla bij den Teun, waar Jan B met al zijn levenservaring, de oudere bende nog iets bijleerde, nl. de 1000km-regel : “Op een ander honger krijgen mag, maar op een ander eten mag niet. Tenzij ge meer dan 1000km van huis bent…”
Om half 10 hadden Hans en Pieter een shuttledienst voorzien naar Castelló d’Empuries, om daar de middeleeuwse feesten bij te wonen, waar we natuurlijk gebruik van maakten. Hoewel de festiviteiten grotendeels ten einde waren toen wij arriveerden, vonden we toch nog een gezellig terrasje, én een paal, waar Mil D de aap in zichzelf even kon tonen aan de lokale bevolking (dit was blijkbaar één van de activiteiten, want die paal is geen 2 seconden leeg geweest). In het laat kwamen we ook nog onze kok Olivier tegen (die er trouwens niet uitziet als een kok), zodat we hem konden feliciteren met het lekkere eten dat hij voor ons maakte.
Over het verbouwen van een wegomlegging en het ‘rijden’ op een houten paard in de terugweg kunnen we beter zwijgen, maar de aandachtige lezer zal hier wel snel enkele namen kunnen bij verzinnen...
Iedereen ging op tijd slapen want voor de volgende dag was er 75km aangekondigd.

Dag 3 – Cadaques

Het zal geen verrassing meer zijn: de ‘knie van Kris’ houdt het nog altijd uit, blijkbaar verdraagt ze Scott beter dan Ridley. En ook Debby, die gisterennamiddag paste, vertrekt terug mee.
Vandaag is de briefing duidelijk: “we krijgen een afwisseling van klimmen, stijgen, klimmen, stijgen”.
We beginnen met een aanloop door het centrum van Empuria en de dijk van Rosas, waar het zo vroeg al redelijk druk is. Het wordt dan ook een warme dag. Vanuit Rosas begint de langste klim van het weekend, naar Cap de Creus, waarbij we op 8km 465 meter hoogteverschil zullen overbruggen.
Na het eerste asfaltgedeelte laat Hans ons even stoppen om van het schitterende uitzicht te genieten, we kunnen van hieruit oneindig ver over de zee kijken, en zien rechts ook Rosas en Empuriabrava liggen. In het vervolg van de rit zullen we bijna altijd de zee kunnen zien.
Hierna beginnen we aan het onverhard gedeelte: een beklimming die redelijk goed loopt, maar heel lang en met veel bochten zodat je nooit kunt zien waar de top is. De beloning is wel navenant: een adembenemend uitzicht over de streek en over de Middellandse Zee. Ik moest hier ook nog vermelden dat Jan T eerst boven was, maar dat is van horen zeggen.
Na een korte afdaling kwamen we een wandelaar met loslopende honden tegen, en demonstreerde Hans zijn techniek: binnen de seconde was hij van de fiets met het achterwiel in aanslag. Gelukkig draaide het (onschuldig uitziende) beest op tijd terug en konden we rustig voortfietsen. Er volgde nog een technische afdaling, met venijnige doorns, en zowaar een vlak stukje asfalt. Dan stelde Hans ons voor de keuze: ofwel de GR52 met een klimmetje en daarna een afdaling om duimen en vingers van af te likken, ofwel via een gemakkelijke weg naar beneden. Gezien we mountainbikers zijn, kozen we natuurlijk voor het eerste, en terecht! Wat we voor onze wielen kregen was een singletrack-afdaling met veel rotsen, die zich rond de flank van de berg slingerde, en afgebakend was door eeuwenoude muurtjes. Af en toe was er aan de linkerkant een afgrond van enkele meters, dus het was opletten geblazen. Jan B maakte vlak voor mij bijna een val van een meter diep, maar kwam gelukkig mooi op twee voetjes terecht. In de verte konden we ons doel van deze middag al zien liggen: Cadaques, waar het geboortehuis van Dalí staat. Het laatste stuk werd nog iets gevaarlijker met grillige rotspartijen en op het einde een trap, waar de twee acrobaten Mil en Tom als enige af durfden rijden. Na nog enkele lekke banden (Gwen V en Jurgen VDB) kwamen we aan de jachthaven Port Llegat in Cadaques waar Pieter ons weeral opwachtte met het middageten. Iedereen was zeer vlug om zichzelf van drank te voorzien want het was warm, en de voormiddag had lang geduurd, te lang om toe te komen met de eigen drank.
Na de pauze deden we eerst even aan ‘sightseeing’ langs het strand (vooral de mannen dan), en dan begonnen we aan wat voor mijn part de ‘hel van Cadaques’ mag genoemd worden. Weer een lange, zware klim, in de volle zon: afzien. Boven gekomen konden we gelukkig even rusten onder een boom, terwijl Bert zijn zoveelste lekke band herstelde ; 20 is niet overdreven denk ik. Voor de afdaling kregen we weer de keuze tussen een technische GR, of een breed pad, en deze keer werd de groep gesplitst: bijna alle Brachtse Bikers kozen de technische route met Hans, de anderen op twee na kozen voor veiligheid met Bert. De GR bleek nog moeilijker dan die van voor de middag, en er moest toch af en toe afgestapt worden. Jef A ging overkop maar hield er niks aan over. Beneden aan de afdaling kwamen we de rest terug tegen en reden we naar de baai Cala de Juncols om daar iets te gaan drinken, en het uitzicht te bewonderen… Hierna volgde nog een lange asfaltklim, waarbij we langs El Bulli passeerden, en een off-road afdaling tot in Rosas. Daar reden we terug over de dijk en via de baan naar de Orange Kiwi in Empuriabrava. Het schijnt dat Mil en Tom nog een sprint deden over het strand en dat Mil als overwinnaar over de meet kwam.
Deze marathonrit had geduurd tot 18.30u (ipv 17u zoals aangekondigd), en bedroeg 75km en 1200hm.

Na het inleveren van de fietsen (met enige spijt in het hart) moesten we snel douchen want Jef had in zijn beste Spaans gereserveerd bij den Argentijn, die we intussen gevonden hadden. Na een stevige maaltijd: brochette, steak, mixed grill of een enorme rib, was het tijd voor de afterparty. De Flowtrack-mannen hadden ons een kroeg, de Sikim, aangeraden, en dat bleek volkomen terecht. Live-bandje, gezellig decor, lekkere mojito, goed gezelschap, kortom alle factoren die nodig waren om veel te laat in bed te liggen. Eerst vonden ze ons zo tof dat we allemaal nen t-shirt kregen, maar na enkele Overbroekse kuren vonden ze ons niet meer zo tof, en gingen we maar terug naar het hotel. Onderweg werd wel nog een boom beklommen en de Spaanse vlag geroofd, maar de meesten lagen rond half 4 in bed.

Dag 4 – Huiswaarts

Pijnlijk genoeg moesten we om kwart na zes terug op de busjes zitten die ons naar het vliegveld zouden voeren, voor de meesten dus na een dikke twee uur slaap. Voor Mil, Tom, Bart en Jurgen iets meer, want die moesten we 2 minuten voor het vertrek nog wakker bellen. Ze hebben zich wel extreem gespoeid en haalden het busje nog juist. De vlucht naar België en de rit naar huis werden voornamelijk al slapend doorgebracht en nadien ging iedereen naar huis om zo snel mogelijk zijn/haar bedje op te zoeken.

Samenvatting van het weekend

- de Flowtrack-organisatie was bijna perfect, de fietsen waren in orde, en de begeleiders zijn toffe gasten.
- iedereen heeft op zijn tempo alle ritten kunnen rijden, er werd steeds gewacht op iedereen
- de Costa Brava heeft veel meer te bieden dan zon, zee en strand.
- het was een geweldige ervaring, en zeker voor herhaling vatbaar. Mede door de locatie was dit de ideale mix tussen mountainbike en ontspanning.
- Kris zijn knie heeft tegen alle verwachtingen (door hemzelf geschapen) de drie dagen overleefd
- met de mannen van Overbroek kunt ge overal ene keer komen… 

Verslag geschreven door Gwen, waarvoor dank.

ECODUCT

Weeral een rit zonder voorzitter en gelet op zijn gelaatsuitdrukking als je hem vraagt "En hoe is het met de knie?" gaat dat nog even duren.De voorlaatste rit dan maar.

We vertrekken onder leiding van Stijn B en Tom T. Tom T wordt vooral ingezet voor het verste punt van onze route, Stijn B begeleidt ons naar dat punt. Via de sporthal en de Stapelhoeve komen we dichter bij Loenhout. Paul M komt nog aansluiten. Hij was te laat aan de Kroon en kon nog in de verte een groene stip zien waar hij dan maar naartoe reed.

Via de zijkant van het MD en het Neerven rijden we richting de Dorens. We nemen de finse piste, groeten de sjotters en nemen de wasborden voor onze rekening. Voor Raf VL doet dit allemaal denken aan motorcrossen en hij is dan ook niet te houden. Stef F probeert met nog enkele B2-ritjes zijn vergeten MTB-techniek bij te schaven.

Via de waterzuivering van Loenhout en de Sint-Annastraat rijden we richting Hoogstraten/Meer. Nu duurt het even vooraleer we nog eens iets onverhards onder de wielen krijgen geschoven. We zijn immers op weg naar Maxburg en dat is een eind. We slaan nog rechts om toch nog een karrespoor mee te pakken.
Het rijdt niet zo vlotjes allemaal, de nattigheid trekt een beetje aan de banden, maar dat is nog niets vergeleken met onze eindbestemming, de ecoduct in aanbouw...

Er liggen nog geen paadjes en het is dan wat zoeken waar we het best rijden. Bomen en beestjes zijn, buiten de singletracks, ook nog belangrijke factoren die ontbreken op de ecoduct. We dalken nog wat in het rond, gebruiken de steile kant om eens te down- en uphillen. We hebben het snel gezien...

We zijn in de buurt van tweevoudig eindwinnaar van het B2-klassement, de beruchte Tom T. Hij belt met zijn vriendin dat we er aan komen. Dat geeft Lies nog een beetje de tijd om iets aan te trekken. We worden goed ontvangen door haar, mogen op de beste stoelen plaatsnemen, krijgen bier, Leffe of cola en zelfs chips!

We spurten niet meer naar huis, maar er wordt een strak tempo opgelegd door de traktant van de avond. Ben V rijdt de pannen van het dak tijdens zijn eerste Cannondale-ritje en dat zag iedereen!

TAURINE SPECIAL - mini VERSION

Ook vandaag geen Kris K die de tocht zal uitstippelen. Onze voorzitter geeft de voorkeur aan onbetaalde kilometers in Spanje. Op aandringen van de menigte neemt Bart A de verantwoordelijkheid om de meute op sleeptouw te nemen.

De beperkte en getrainde groep was ideaal om er een ware A-rit van te maken. Benny C komt al snel op kop het tempo bepalen en laat zich bovenaan de brug vervangen door Raf VL. Wanneer we het keienpad van het MD bereiken, komt Mil D (de revelatie van de laatste HM) naar voor geschoven. Als Mil in de buurt is, is Tom T niet ver af. Tom T voelt zich als een vis in het water op zulke stukken en zelfs op het beperkte zijkantje kunnen wij hem niet volgen. Sterk nummer.

De mooie asfaltbaan wordt even omgetoverd in een ware MTB F1-baan, met snelheden die ruim over de 40 km/u gaan. 't Paviljoentje wordt deze keer goed verwerkt en we rijden nog steeds voltallig naar de inrit van 't Klein Schietveld. Bij het indraaien ervan horen we vooraan en luide 'Hooooooooooooooow'. Een teken voor de koptrekkers om te stoppen. Kristof VLs Stevens begeeft het. De derailleurpad of derailleur is afgebroken en Kristof vervolgt zijn weg naar huis, alleen. Voilà , al één slachtoffer van de snelle rit.

Het tweede slachtoffer wordt Jan A. Na een lange afwezigheid gokken wij dat zijn conditie het laat afweten, maar Jan A drukt ons op het hart dat chainsuck de reden van het achterblijven is. Door de passage in het Klein Schietveld is het gemiddelde gezakt en Tom T prijst zich gelukkig dat we stilstaan en niet rustig doorrijden wanneer we Jan A opwachten. Stijn B gaat op zoek naar Jan A, maar zonder gsm bij de hand. Wanneer we Jan A al telefonisch hebben kunnen bereiken en hebben afgesproken, moeten we nog op Stijn wachten.

Oud papier Jozef Michel NV is de plaats waar we Jan A tegemoet rijden. Het begint al donkerder te worden en officieel is de zon al onder. Op het goed van Van Koch proberen we nog te singletracken, maar de duisternis bemoeilijkt dit. We rijden dan maar richting Brecht en leggen er de pees op, op de onverharde stukken wel te verstaan.

Via de gekende aanlooproute naar de Kampweg, geven we vanaf Gooreind volle gas. Stijn B voert een sterk nummertje op, maar niemand is opgewassen tegen de sluwe Tom T. Marc B wordt zeer verdienstelijk tweede en Mil D verliest de millimeterspurt.

Er wordt voorgesteld om via het station naar De Kroon te rijden. Zo kunnen we veilig oversteken (via de rotonde). De trappen aan het station vormen nog wel een obstakel voor sommigen. Stef F beseft in één keer wat hij aan het doen is en stopt de afdaling per fiets, halverwege de trappen. Enkele volgen zijn voorbeeld.

In de Kroon besluiten we nog met een samenvattende quote van Stef F: "Vollen bak naar ginder, vollen bak terug en eeeeuuuuhhh, tussenin ook vollen bak".

HOUFFAMARATHON 2010

Er werd mij gevraagd om een verslag te maken van het voorbije Houffalize-weekend, en gezien ik mijn taak als fotograaf niet heb kunnen uitvoeren (kodak lag nog op de kast…), doe ik dat dan ook graag. Ik kan enkel mijn eigen belevenissen tijdens de rit beschrijven; als iemand wil aanvullen met zijn persoonlijke ervaringen, doe gerust.

Maar liefst 14! Brachtse Bikers waren ingeschreven voor dé MTB-afspraak van het jaar, en alle categorieën (van U23 tot masters) waren vertegenwoordigd, wat op zich al heel knap was. De geblesseerde/gehandicapte Kris werd in extremis vervangen door Paul Meyvis, die zijn startnummer zou overnemen.

De fanatiekste bikers ;-) (Marc B, Frank L & Gwen V) vertrokken reeds zaterdagmiddag naar Houffalize, om daar op de camping in de sleurhut van Marc of een tentje te overnachten, en reeds volop van de mountainbikesfeer te genieten. Voornaamste activiteiten: afhalen van de startnummers (wat niet zo evident was gezien de 12 bidons die we cadeau kregen), spaghetti à la Marc, een klein verkenningsritje naar Ol Fosse d’Outh en enkele consumpties in een lokaal café. Op tijd gaan slapen om goed uitgerust te zijn voor zondag. Volgens de weersvoorspellingen zou het koud, nat en zwaar worden…

Zondagmorgen half zes: 11 bikers verzamelen aan de kerk van Overbroek, de één al meer uitgeslapen dan de andere (van horen zeggen). Rond half acht arriveerden zij aan de camping, waar ze hun startnummers in ontvangst konden nemen. Nadat de laatste voorbereidingen getroffen waren (lees: iedereen zijn plasje gedaan) en de bikes perfect afgesteld waren, reden we gezamenlijk naar de start, waar Marc B en Frank L al in hun box stonden te wachten.

Om klokslag 9u zagen we hen vertrekken voor de XL-marathon en namen we zelf onze plaatsen in de boxen in. Qua sfeer aan de start kan geen enkele marathon tippen aan deze: dmv opzwepende muziek worden de zenuwen en de adrenaline bij de deelnemers ten top gedreven, tot uiteindelijk om 9.30u op de tonen van Shakira’s ‘Waka waka’ het startschot werd gegeven.

Deze start was anders dan vorige jaren: in plaats van ineens bergop te moeten, deden we eerst een rondje rond het centrum van Houffalize, om dan terecht te komen op de zwaarste helling, links van de tank, tevens de start van de wereldbeker. Het gaat hier direct steil naar boven, en het blijft verschrikkelijk lang steil naar boven gaan. Hier kon dus al serieus opgeschoven worden, en zo werd ik al snel ingehaald door het treintje Mil (die graag eerste Brachtse Biker wou zijn), Jef & Kristof. Bovenaan de klim werden we een eerste smal off-road paadje ingestuurd, maar zware opstroppingen bleven uit.

Aangename vaststelling: de ondergrond bleek reuze mee te vallen, hier en daar wel vettig maar echt baggeren was er niet bij. Er waren wel veel plassen en riviertjes die door de regen hoger stonden dan anders, net hoog genoeg om je schoenen in te soppen… Het was koud (12-14°C) maar meestal droog, en af en toe brak zowaar de zon door de wolken.

Na ongeveer 20km kwam ik Jurgen VDB tegen, die bij een afdaling zijn drinkbus was kwijtgeraakt. Het zou niet de laatste keer zijn dat ik hem tegenkwam. Na de tweede bevoorrading haalde hij me terug in, en na een paar kilometers haasje over te spelen was hij ineens verdwenen. Fout gereden…

Ondertussen was ik ook al voorbijgestoken door Cedric, die de 57km aan een flink tempo aan het afhaspelen was. Op 12km van het einde stond Jan T langs de kant, die een tweede keer lekgereden was en geen binnenband meer had. Gelukkig kwam hij kort daarna iemand van Shortbike tegen die hem een binnenbandje wou verkopen. Jan verloor hier wel zijn goede plaats want hij reed op dat moment voor Jef en Kristof, naar eigen zeggen.

Over mijn eigen rit: vanaf het begin een goed tempo proberen te rijden en dat lukte wonderwel goed. Ik probeerde mijn gemiddelde van het eerste uur te houden, 14km/u, maar op één of andere manier, oa doordat het middelste gedeelte van de rit minder zwaar was, had ik na 4 uur 63km afgelegd. Dan maar proberen binnen de 5 uur te finishen! Ik wist wel dat er nog venijn in de staart zat, maar dit bleek allemaal nog redelijk goed te lukken en uiteindelijk kwam ik binnen met 4u57’ op mijn tellerke.

Het volgende vernam ik na de finish: Mil D was als eerste aangekomen op de 77km, gevolgd door Jef A en Kristof VL, die wegens krampen het wiel van Mil had moeten lossen. Cedric en Michiel waren ook reeds binnengekomen, in die volgorde. Marc B was als 15e geëindigd, en bleek achteraf 3e master te zijn! Paul M reed al na 100m lek, ging bij de plaatselijke fietsenmaker een nieuwe band kopen, en vertrok moedig terug, maar heeft zich onderweg ergens vergist en stond al om half twaalf terug aan de finish. Bij Dave M was op de eerste macadamklim het derailleurpadje van zijn SCOTT afgebroken, en bovengenoemde fietsenmaker had deze niet op voorraad, dus moest hij zijn rit vroegtijdig staken. Waarvan hij dankbaar gebruik maakte om wat slaap in te halen. Jan T had dus pech gehad en kwam iets na mij binnen, wat later gevolgd door Jurgen VDB. Volgende finisher was Bart H, en iets later Mark C, die wegens zware krampen nog moeilijk bergop kon geraken. Als laatste kwam Frank L aan, die de 98km had gedaan, met een fiets van naar schatting 20kg.

Met de nodige stukken en brokken en fysische mankementen dus, maar iedereen heeft heelhuids de eindstreep gehaald, en da’s het belangrijkste.
Na een verkwikkende douche en enkele Chouffes op de camping, werd het weekend afgesloten in de Schandpaal.

Verslag geschreven door Gwen

Uitslagen

M-marathon 57km
1. Desonay Vincent 2.33.02
102. Floren Cedric 3.49.27 (24ste U23)
189. Van de Poel Michiel 4.23.00 (34ste U23)

L-marathon 77km – 1860hm
1. Eskes Steven 3.37.19
39. Donckers Mil 4.19.33 (26ste Sen)
71. Aernouts Jef 4.38.26 (49ste Sen)
77. Van Looveren Kristof 4.41.56 (53e Sen)
151. Voets Gwen 5.02.06 (4e Dam, grrr)
185. Thijs Jan 5.16.08 (49ste Mas)
202. Van den Broek Jurgen 5.21.34 (125ste Sen)
250. Castermans Mark 5.36.02 (152ste Sen)
DSQ Kustermans Kris 4.00.11

XL-marathon 98km
1. Lemmers Tim 4.25.48
14. Bevers Marc 4.57.13 (3e Mas)
152. Lauryssen Frank 6.44.35 (46e Mas)

ROMMERSHEIDE

Enige opschudding toen om 19u30 er nog steeds geen Kustermans aan de Kroon aanwezig was. Kristof VL en Bart A wisten echter te melden dat de Kris niet ging komen. Tijdens een bestuursvergadering, net ervoor, wist deze laatste te melden dat zijn trainingsritje in Houffalize niet zo'n goed idee was geweest. Pijnlijke knie en bijgevolg wordt zijn mogelijke derde plaats een stuk minder realistisch.

Bart A zou onze tochtuitstippelaar worden en had een toerke rondom en doorheen het Klein Schietveld gepland. Via de Hoekstraat werd iedereen opgewarmd voor enkele snelle kilometers. Niet iedereen vond die snelle kilometers een goed idee, want we moesten een hele tijd wachten vooraleer iedereen was aangesloten. Om geen verdere problemen te hebben, werden er op de gekende asfaltstrook geen bommekes gegooid.

Aan het Paviljoentje wordt de groep opgeschrikt door een valpartij. Ongelukkige van het verhaal is de Stakke (ook wel gekend als Stan F). Hij blijft een lange tijd op de grond liggen en is daar blijkbaar stevig door elkaar geklutst. Naderhand komt hij toch recht en grijpt naar zijn schouder. Ziekenhuisonderzoek wees even later uit dat zijn schoudergewricht open staat. Het zal wel niet zo erg zijn, want hij ligt al met zijn tamme kl$ten in de Italiaanse zon. Frank L zou zijn meegesleurd in de val, maar heeft er geen kleurscheuren aan over gehouden.

We besluiten Stan naar hem thuis te begeleiden, want je weet maar nooit wat er kan gebeuren. Het is intussen al een stuk later en het is vroeg donker dezer dagen. De Rommersheide lijken een goed en snel idee. Mil D loodst ons doorheen de Overbroekse straten naar brug n°1 van hun SSS. De echten nemen de SSS-afdaling, de watjes, draaien net ervoor naar beneden en pussies pakken echt de gemakkelijkste afdaling. Het is uitkijken naar Jurgen VDB, maar deze laatste heeft blijkbaar geoefend op afdalingen...

In de Rommersheide gebeurt er niet direct iets speciaals, maar aan de nabij liggende brug scherpen we onze klim- en downhillcapaciteiten nog wat aan. Het idee om via de aardenwal naar het wegrestaurant te rijden wordt positief onthaald, echter door Jan T als onmogelijk beschouwd. Ze hebben hier namelijk een rasterafsluiting geplaatst en ook de mensen die er wonen zijn vervelende eigenaars. Spijtig, maar dan proberen we toch gewoon het volgende bospad.

Op weg er naartoe, weet Mil nog een 'shortcut'. Even links en rechts en ja hoor, het bos komt in zicht. Wat Mil echter niet zag (en wij ook niet), was dat enkele draden de toegang tot het bos versperde. Mil er los door en gelukkig niets aan de hand. De draad zat los genoeg om zijn Scott niet te beschadigen.

We steken de Schotensteenweg over en we kunnen nog net een botsing met een wielrenster vermijden, een miscommunicatie zeg maar. Frank L heeft intussen de taak van tochtenmaker op zich genomen en probeert ons door de droogste stukjes te loodsen. We laten weinig paadje ongemoeid, maar merken dat het al aardig donker begint te worden in het loofbos.

Dan maar de Tilburgbaan op (na een ommetje in de Merel) om te sprinten. Tom T is weer onverslaanbaar en Kristof VL en Stijn B kunnen enkel maar toekijken naar deze supermatie.

'S GRAVENWEZEL

De regenbuien hingen klaar, maar er zijn blijkbaar meerdere Aers die zin hadden in een tochtje. Raf VL geraakte thuis moeilijker recht (wat wil je, vrijdag gekoerst, zaterdag triotriatlon) en kwam net te laat aan. De lokale wegenwerken zouden er ook voor iets kunnen tussenzitten, maar onze puntengevers houden blijkbaar geen rekening met onvoorzienbare omstandigheden. Gelukkig zal Raf er zijn slaap niet voor laten, zijn conditie is immers piccobello tegenwoordig.

Het mag wel gezegd worden dat Bart A voor een ware eyecatcher had gezorgd. Hij kwam aanzetten (op tijd) met een retro-bike uit 1993. Zou hij kunnen volgen? Dat zal later blijken.

De wegenwerken vormen ook voor ons een heel obstakel, maar met dikke banden mag dat natuurlijk geen probleem zijn. Wij op weg en direct richting de vaart, brug van den Trap over en direct rechts het onverharde jaagpad op. Vermoedelijk trekt Tom T weer even door en de B-ploeg hangt even aan de rekker. Ze hebben zich gewoon laten verrassen door de A-rijstijl want ze rijden de rit gemakkelijk uit. Op weg naar de Luyckx mogen we ons nog eens laten gaan van de voorzitter en daar maken we dan ook gebruik van.

Even de Waterstraat op en dan duiken we links richting het Molenbos. Deze strook ligt er na de gevallen regen heel goed bij, sommige stukken trekken wat harder aan de wielen, maar het rijdt vlotter dan het losse zand dat we hier meestal mogen verwachten. Rond de Vraaghoeve werken we nog enkele wandelaars en hun honden op de zenuwen (gewoon omdat ze dachten dat ze er alleen waren) en na een beetje gedalk van de Voorzitter, zetten we ons op koers richting SJintG om daar via Kristus Koning naar de Golf te rijden. We nemen de onverharde lanen voor onze rekening en ook hier wordt op regelmatige basis stevig uitgepakt door enkele patsers.

We rijden nog even tot de voormalige Ski-piste Casablanca (red. deze zijn ze aan het afbreken, waarna een grotere piste moet komen) en Kris K ziet gelijk enkele toekomstige ritmogelijkheden. Via de Botermelkbaan en Botermelkdijk zitten we snel terug op weg naar Brecht, langsheen de vaart.

Het begint al grondig te schemeren maar onze tochtuitstippelaar weet van geen ophouden, als een bezetene doet hij zijn best om nog aardig wat singletracks mee te pakken.

We eindigen tenslotte in de Tilburgbaan. Aangezien jullie verslaggever achteraan gezellig aan het keuvelen was, is de uitslag totaal aan hem ontgaan. Wie echter de spurtuitslag bij de hand heeft, zoals deze geschiedde wanneer de betonbaan werd opgereden, mag deze altijd mailen of als commentaar vermelden.

STERBOS

Normaal gezien ben ik er geen voorstander van dat de tochtuitstippelaar zelf het verslag schrijft, maar gezien er een minder voorbereide passage in het parcours zat, is dit deze keer misschien wel het veiligste.

Magere opkomst bij A en L-ploeg, bij de B-ploeg viel dit goed mee. Met 12 bikers vertrokken we richting het TGV-complex, waar we in de gevaarlijke bochten aan de tunnel gelukkig geen tegenliggers tegenkwamen. Kort daarna bereikten we het militair domein, waar ondergetekende zijn drinkenbus verloor (en zelfs z’n drinkbushouder afgebroken bleek). Er werd wel toegegeven dat dit niet het duurste modelleke ooit aangekocht, was.

Na een 2-tal kilometer kwamen we terug op het klassieke parcours om naar het ‘zakkekot’ te rijden. Net voor de Wezelsesteenweg namen we schuin rechts het off-road-stuk richting Wuuswezel-centrum. Door de woonwijk, over het bruggetje en dan rechtsaf langs de rivier, waar we enkele nieuwe (korte) single-tracks ontdekten. Via het Hof bereikten we Ginhoven, om zo via Kruisweg het Kasteel van Sterbos te bereiken. Daar mochten we (de eersten althans) meermaals de pracht van de lokale fauna bewonderen.

Na een aantal mooie dreven, waar Tom T het tempo maakte, moesten we het even rustig aan doen om iedereen terug bij elkaar te laten komen. In de achtertuin van een landbouwbedrijf moesten we even een koeienoversteek passeren wat ons na een stroomstoot even deed stilstaan bij enkele lessen over electriciteit die iedereen ooit wel eens door z’n strot geramd kreeg.

Om even de puntjes op de i te zetten:
- Op schrikdraad staat normaal gezien 5000 tot 10000 volt
- VOLT = AMPÈRE X WEERSTAND
- dus door de weerstand te verhogen word de ampère minder
- deze ampère bepaalt de schok die je voelt
- in Europese normen is vastgelegd dat er max.60 pulsen per minuut gegeven mogen worden
voor meer info: klik hier

Na de oversteek van de baan Sterbos-Achterbroek (waar Marc B een plaspauze inlaste, en waar meerderen zijn voorbeeld volgden) liep het even mis. ... (de passage die hier beschreven zou kunnen worden, werd al toegelicht in de eerste paragraaf)

Frank deed een poging dit recht te zetten door ons te gidsen naar (en door) het kleine bos aan het centrum van Sterbos, maar door proppen, bladeren, mos, ... was het onmogelijk hier de mooie, lange single-track te kunnen volgen. Dan maar over de weg terug naar het Groot Schietveld. Tom T nam weer de gelegenheid om iedereen op een lijn te trekken om tegen 40 per uur door de ‘bebouwde’ kom van Deureind’ te scheuren. De groep bleef een hele tijd bijeen, wat op de weg natuurlijk wel iets gemakkelijker is.

Na de Bredabaan kwamen we in eindspurtgebeid, en zo geschiedde. Frank L en Marc B namen het op voor de minderen onder ons zodat de achterstand op de kopgroep behoorlijk beperkt bleef.

Hoogstwaarschijnlijk zijn er over deze rit nog meer vermeldenswaardige anekdotes te vertellen, maar als je vooraan rijdt (of bijna vooraan), zie je dit allemaal niet. Indien nodig zullen deze wel in een reactie worden toegevoegd...

Toen Gwen V, Jef A en ondergetekende om 23 u nog de enige overgebleven bikers op het Gemeenteplein waren, kwamen er 2 behoorlijk aangeschoten koppels binnen. De zatste (vrouw) van het kwartet vond het nodig haar levensverhaal te komen vertellen en dan nog wel 3 keer achter elkaar, maar steeds in een andere volgorde. De herinneringen van Benny Boonen’s aanbidster van verleden jaar kwamen terug boven. Gelukkig werd deze niet handtastelijk ...

Halle

Nu het bouwverlof ten einde is, lag de opkomst toch al iets hoger dan de voorbije weken: een 17-tal bikers verzamelden voor de Kroon, ondanks de dreigende regendruppels. Mil D was met de L-ploeg op stap, en Bart J uit Sint-Lenaarts kwam zijn geleende fiets eens uittesten.

Er werd dit keer iets rustiger gestart dan de vorige keer, ondanks het feit dat we begonnen met het eindspurtparcours Parijs-Roubaix. Een beerkar zorgde even voor oponthoud, maar ging al snel bereidwillig opzij - wat er in de plas achter de kar lag zullen we echter nooit weten…

In Drie-Boomkes-Berg lieten we het parcourske rechts liggen en doken in volle vaart bergaf richting de singletracks rond de (opgedroogde) beek, waar we in beide richtingen een keer overcrossten. Via de achterliggende straten van Westmalle en Sint-Antonius kwamen we bij het gemeentehuis van Zoersel (in Halle) en werd het rondom liggende park even onveilig gemaakt.

Kris wou nu zo snel mogelijk naar zijn geliefde parcours van de 6-uren van Halle, en hij had de snelle mannen verteld dat ze rechtdoor moesten ‘tot knooppunt 90 en dan linksaf’.
Met Tom T op kop werd het tempo opgedreven tot 35km/u en meer en werd het bikersveld over enkele honderden meters uitgerokken.
Knooppunten zijn echter niet gemaakt om tegen een deftige snelheid voorbij te rijden, dus ging de volledige kopgroep rechtdoor aan bordje 90, enkel de 5 laatste bikers (degenen die achter Kris K kwamen) namen de juiste afslag. Enkele straten verder toch maar even gewacht op de verloren schaapjes, die na een minuut of 5 terug kwamen aansluiten.

Vandaar ging het in volle vaart naar Halle, waar het toertje min of meer in tegenovergestelde richting werd afgelegd. Ondanks de afwezigheid van het slijk van deze winter werd het rijden bemoeilijkt door strategisch geplaatste boomstammen over de weg, waarschijnlijk door MTB-onverdraagzame buurtbewoners en/of wandelaars…

Na de boswegen van Halle deden we nog enkele mooie singletracks, waar Jurgen VDB een tak tussen zijn derailleur kreeg, met een ‘chainsuck’ tot gevolg. Dit werd vakkundig opgelost door Jan T en uiteindelijk konden Jurgen én derailleur voortrijden.

Even later bereikten we het Antitankkanaal en dus het Funpark! De hellingen lagen er goed bij en bijna iedereen raakte boven op de steile klim. Na een tiental minuutjes ronddollen was het welletjes en tijd om terug naar Brecht te rijden, gezien de dagen al een pak korter zijn. We namen het Antitankkanaal maar de tochtuitstippelaar leek op een creatieve manier het grindpad en de poortjes te willen vermijden, wat hem na Schildestrand voor de (kapotgedabde) paardenkant deed kiezen. Via enkele zandbakken en de hobbelige singletrack in Sint-Job bereikten we de Vaart, die werd overgestoken aan den Dremmel om zo toch nog de kronkelende paadjes tussen Vaart en Merel te kunnen aandoen.

Op de Tilburgbaan aangekomen werd dan de eindspurt ingezet, en wie écht geïnteresseerd is in de uitslag daarvan, zal het moeten vragen aan de gebruikelijke personen…

Tot slot van de rit werd bij het oprijden van de Gemeenteplaats nog een dwaze valpartij genoteerd van uw verslaggever, echter zonder zware gevolgen .


Verslaggever ad interim nummer 2.

De Mick / Anti-tankkanaal

Dindsdagavond, tijd om weer eens te gon biken! Goegezind, en me zomertenueke aan (gene rengerfrak, da is voor sjanetten). De Frank van’t weer heeft namelijk gezegd dat het maximum een kwartiertje gaat regenen in Antwerpen. Dus klokslag half 8, al is da tegenwoordig eerder 5 na klokslag half 8, vertrekken we richting de vaart.
Tom T heeft blijkbaar boterhammetjes met turbopasta gegeten of zoiets want hij neemt de groep mee op sleeptouw en “de pees ligt er ineens goed op”.

In een razend tempo bereiken we, via de “gravelside” van het kanaal, St.Job om daarna over te steken richting anti-tankkanaal. De weldadige geuren van de zwan vullen onze neusgaten terwijl we richting E10 plas crossen. Tourke E10 plas natuurlijk, en dan een singletrackske. Hier tovert Jef A een wonderlijk kunstje uit zijn Trek. Gelukkig belandt hij zacht op de bosgrond.

Daarna touren we nog wat rond in da parkske naast de kinderboerderij van de Mick, maar even later maken we de kinderboerderij ook even onveilig. De enige berg waar we ons hoogtemetersniveau wat zouden kunnen opkrikken, wordt hier onbegrijpelijk links (en rechts) gelaten. We krijgen nog een eresaluut van een troep eenden en rijden naar minder be-bike- baar gebied. De bewoner van het eenzame huis hier moet ons wel zeker gezien hebben want we omsingelen zowat zijn huis.

Na enkele dreven 2 (of misschien wel 3) keer te hebben gezien, gaan de hemelsluizen volledig open. Merci Frank, da hadden we nog nodig Frank…
We doen nog een stuk parking van den BTW aan, maar echte meerwaardezoekers zoals wij, de brachtse bikers, hebben hier niets te zoeken.

Via den Texaco rijden we het MD binnen, intussen lijken we meer te waterfietsen dan te biken, tijd voor de spurt dus. Deze wordt (na zeer verdienstelijk kopwerk van Bart A en in mindere maten Jef A) naar eigen zeggen “gestolen” door Tom T, voor Mil D en Jan T (knap na 170 km op de weg eerder deze dag).
Wij naar de Kroon (den Bart ook) waar Jannine ons met de glimlach opwacht, en Bart H van de B-ploeg er nog ene opdoet voor de geboorte van zijn dochter.

Greetz verslaggever ad interim 1 (volgende week is het aan verslaggever ad interim 2 want ik rij met de vrouwen mee!)

Malle

Een kleine opkomst wordt er tegen 19u30 genoteerd. De meeste bikers zijn vermoedelijk op vakantie, ergens hun verlof aant vieren of aan het bekomen van de Parkfeesten (of hoe noemt da).

Sinds lange tijd is het nog eens aan onze vaste tochtuitstippelaar om uit zijn pijp te komen. Hij is het niet meer zo gewend en vraagt een aanpassingsperiode. Hij moet de weggeltjes rond Brecht terug herontdekken. Geen probleem, zolang hij ons maar laat volgen zou ik denken.

Er wordt gekozen om te vertrekken via de Vaart, om zo Sint-Lenaerts binnen te bollen. Kris verkiest om rond de vroegere kleiputten te slalommen en we doen hier ook menig mooi terrein aan. Vervolgens trekken we ons op gang richting Malle, voornamelijk Westmalle, al kruisen onze wegen ook Oostmalle. Er wordt flink tempo gemaakt op de veldwegen. Met een compactere groep, levert dit ook minder problemen op, zo blijkt.

Valpartijen waren er wel, Bert A viel redelijk belachelijk op een richeltje, Jef VD moet ook nog ergens gevallen zijn en misschien dat er nog wel iemand tegen de vlakte ging. In Westmalle begroeten we nog de burgemeester van Malle (ondere de Lollepottersdeelnemende jeugd wel gekend).

Via de Sint-Jobbaan rijden we Drieboomkesberg binnen, eerst langs de Fitometer, het Mariabeeldje (toch zo schoon) en vervolgens op het bike-parcours. Drieboomkesberg rond dit tijdstip (aan het einde van de rit), betekent meestal het Paris-Roubaix-stuk richting finish. Bart A steekt het vuur aan de lont en Mil D lijkt op weg naar een solo-overwinning in de laatste rechte lijn, maar wordt nog bijgehaald en uiteindelijk spurten Jef VD, Kristof VL en Bart A voor de overwinning. Deze laatste wint voor Jef VD en Kristof VL.

Op deze mooie zomeravond houden onze benen halt bij het Trapke Op waar Wim E ons nog trakteert voor de geboorte van zijn jongste spruit, Louise. Ben V komt toevallig nog een AA halen. Tom T en Debbie A (en was er nog iemand bij?) komen het gezelschap nog vervoegen.

Afwezige was Frank L. Hij reed de rit wel mee, maar reed het einde niet mee vanwege een besmetting, opgelopen de dag voordien, namelijk een 'bacilli hoegaerdinus to muchos'. Als ik vertel dat hij eigenlijk een bruin vakske moet krijgen, weten jullie wel genoeg lijkt me.

De valpartijenspecial

Daar zaten ze dan ... de twee grootste kiekens van de Brachtse Bikers met hun schotten te wachten op het terras van de Kroon. Te lomp om het te helpen donderen en iets vooraf in het gastenboek te zetten. Wat ze daar hadden moeten zetten? Dat ze dit jaar meer tijd aan hun kind en vrouw besteden dan aan de Brachtse Bikers. Werd er de vorige jaren nog noeste arbeid verricht aan de vooravond van hun special, dan was het dit jaar anders. Op maandagavond werd er eens verkend ... de tijden veranderen :-)

Het concept is gekend, zo recht mogelijk naar Merksem, toerke doen, lachen met de medebikers en terug naar huis. De netels en doorns werden dit jaar niet gemaaid en gekapt, daar moesten we zelf voor zorgen (maar werd vooraf niet gecommuniceerd). Via Overbroek ging het richting Brasschaat. Dit ging eerst even rond de Rommersheide, binnendoor naar de Mick en rond de E10-plas. De eerste valpartij was dan al even een feit. Gelukkige van de dag was Jurgen VDB met een mooie koprol. Aan het speeltuintje aan de Miksebaan was een BMX-parcours aangelegd en dit werd dus ook wel getest. Onze MTB's zijn er echter wat te kort voor en dat gaf natuurlijk ook spektakel. Jurgen VDB bemerkt hier dat hij zijn autosleutels niet meer bij heeft. Hij zet koers naar de plaats van zijn koprol en heeft zodoende het ideale excuus om er tussenuit te muizen. Stan F heeft al veel goesting om hem te volgen, maar blijft toch bij de groep.

We rijden nog even over het dak van de wereld waar vooral Stijn B van het uitzicht geniet. Bruggen zijn het ding van de twee uitstippelaars en dat zullen we geweten hebben. Geen brug te hoog of te stijl voor die gasten (we hebben dan ook zo'n 170 hoogtemeters). We zijn intussen het Peerdsbos in gereden. Genieten doen we niet echt, zoals gezegd, zo snel mogelijk naar Merksem. We proberen daarom zoveel mogelijk de E19 te volgen. De N1 ligt ook op ons pad, maar vooral het stervormige fort van Merksem interesseert ons. Door de omwallingen zijn er pittige klimmetjes en steile afdalingen. Iedereen valt hier wel een keer (of het scheelt niet veel, met uitzondering van Tom en Mil). De mooiste valpartij was misschien die van Kristof VL die letterlijk zijn fiets tegen een boom parkeerde. Ook een afdaling van Jef VD zal in ons geheugen blijven.

De terugrit is minder spectaculair, al moeten ook hier weer enkele bruggen worden gekruist. Aan den Botermelk gaat het terug even off-road. Kris K komt even zijn goede benen tonen vooraan en de snelheid schiet de hoogte in. Sterk nummer, al zal hij dat de volgende weken kunnen gebruiken als hij terug de tochtjes mag bepalen. We passeren ook nog verblijfspark Dennenbad, iets wat zelfs niet door Kris is gekend. Via een strak tempo gaat het richting 't Trapke Op langs de vaart. Het begint intussen al te schemeren, maar Mil en Tom hebben nog een brug in petto. De eindspurt wordt ingezet na de vaart en gaat hoofdzakelijk off-road. Raf VL steekt het vuur aan de lont, maar uiteindelijk pakt Tom de overwinning voor Stijn B en Kristof VL (of was het anders?).

De rit wordt afgesloten aan de strandbar van de Mil en Dorien om de geboorte van hun Lara te vieren.

De Krochten

Na wat geschuif in onze kalender, was het vandaag de beurt aan oud-gediende Ken J om ons nog eens rond te loodsen doorheen zijn trainingsparcours. Voor de gelegenheid zakte hij helemaal van Loenhout af naar Brecht om ons op sleeptouw te nemen. Vorig jaar mochten we dit toertje al eens rijden en dat was ons zo bevallen, dat we weer een beroep op Ken deden.

Het is warm, maar iedereen heeft zijn voorzorgen genomen en heeft alvast genoeg drank mee. Op een drafje gaat het richting Terbeek en naar de grens met Nederland, want deze rit heeft een internationaal trekje.

De groep is groot en misschien wel te groot voor zo'n leuke ritjes die al slingerend door het bos gaan. We zijn nog geen half uur in het bos of de eerste gelederen moeten halt houden. De tweede helft is het spoor zoek. Ken gaat op zoek en vindt de schaapjes. Eénmaal terug vertrokken blijft het spelen vooraan duidelijk aanwezig. We blijven op snelheid en het eerste slachtoffer van vermoeidheid blijkt Bart A te zijn. In een stukje mul zand gaat zijn wiel dwars en de biker gaat op zijn plaat. Wim E (waarvan geweten is om in dergelijke situatie niet tijdig te kunnen stoppen) gaat er los over heen. Het is nog wel niet duidelijk of Wim de aanleiding was, maar het voorwiel van Bart staat aardig paraplu. Gelukkig zijn schijfremmen tegenwoordig een algemeen fenomeen bij de betere mountainbikes en zo kan hij ongestoord verder fietsen.

Bart is niet de enigste die last heeft van de vermoeidheid en de warmte, ook Jef VD draait met enige regelmaat zijn fiets rond een boom. De meeste paadjes worden tweemaal opgezocht, maar telkens in een andere rijrichting, zodat je het nog maar amper door hebt. Vorig jaar zat er in het midden van Kens tocht een semi-verharde kilometermaker, maar dit jaar wordt deze niet meegenomen en blijven we maar kilometers in het bos draaien. We raken nog wel eens een paar mensen kwijt, maar voor zover we weten, is iedereen thuisgeraakt.

Mil D reed in de beginfase even met te weinig lucht in zijn banden, maar door de NoTubes vloeistof is het oponthoud minimaal. Marc C heeft wel een andere bib nodig om zijn lekke band te herstellen (of was er iets anders aan de hand?).

Bedankt Ken voor het mooie toerke!

Bracht

Op 4 juli was het dan zover, de special om toch een beetje het 10 jarig bestaan van de Brachtse Bikers al mountainbikend te vieren.

Om 6u stonden Kris K, Frank L, Gwen V, Marc B, Tom T, Mil D, Kristof VL, Paul M en Bart A klaar om naar Bracht te vertrekken. Jan T, Dave M en Jurgen VDB (niet dieje van OLO) kwamen enkele minuutjes later. Fietsen ingeladen en klaar voor de verplaatsing.

Ietsjes later komen we aan in Bracht. Bart A had liever in Burg-Reuland gestart, maar Kris K is den baas (en krijg later misschien nog wel een beetje gelijk). Er is voor ons gezorgd. Krentenbollen, chocoladebollen, peperkoek en diverse drankjes worden door de kas aangeboden om toch niet met een te lege maag te vertrekken. Na wat gesemel en de eerste valpartij (bedankt Dave M) zijn we er klaar voor. We rijden naar Burg-Reuland met de fiets en starten daar met route 3. Deze route telt 29,50 GPSkilometers en begint met een steile wegklim.

De posities liggen al direct vast en wijzigen op zich niet veel meer. Jan T (El Pistolero) is de man in form en iedereen wacht dan ook bang af wanneer zijn turbodiesel gaat aanslaan. Marc B rijdt immers op 20% wegens een pijnlijke knie. Niet iedereen rijdt met de A-ploeg mee en de B-ploeger van dienst gaat in de eerste afdaling dan ook tegen de vlakte. Misschien dat de SSS wel mee te nemen is voor extra techniek. De bedoeling is om een leuke rit te hebben en na elke klim en afdaling wordt er dan ook netjes gewacht. Ook wanneer Dave M een lekke band rijdt. Frank L is de plattebandenspecialist en steek een handje uit de mouwen. Het hoogtepunt van de rit zie je hier.

De kilometers schuiven redelijk vlotjes en het zonnetje begint af en toe door de wolken heen te komen. Op de heenreis hebben we immers regen gehad, maar in Burg-Reuland is hier niets van te merken.

We eindigen BR3 in de ruïne van Burg-Reuland. De bar is hier nog niet open, waardoor we ons genoodzaakt zien om af te zakken naar het dorpscafé/bakker/hotel/...

Op weg naar de auto's (om nog wat proviand in te slaan) gebruiken we Kris K's fotostatief. Het is de eerste keer in 10jaar dat de staander van de Kris van enig nut is voor de club (en natuurlijk ook voor de Kris).

We besluiten om BR2 te rijden, gevolgd door BR1. Tesamen goed voor zo'n kleine 30km. Iedereen begint opgewarmd te geraken en we haspelen de kilometers af. Uiteindelijk melden vele kilometrikskes dat we 70km hebben gereden, behalve dat van Kristof VL. Door het vele afsnijwerk, heeft hij slechts 69,5km. Om toch geen strafpunten of verminderingen op te lopen, doet hij nog 700meter extra. We laden de auto's en camionette terug in en beslissen om deze geslaagde dag in Brecht (den Trap) af te sluiten.

Foto's zijn hier te bekijken.

Toerke Benny Carvers

Normaalgezien stond het toerke van de Ken J geprogrammeerd, maar door drukke werkzaamheden van deze, nam Benny zijn plaats in en rijden we het toerke van de Ken volgende week.

Het was goed warm en de meeste bikers hadden extra drank voorzien - gelukkig maar. Via de Hoekstraat vinden we deze keer onze aansluiting met de eerste off-roadpaadjes. Al snel leidt Benny ons rond op minder bekend terrein. Voor Benny zelf ook, want Bart A wordt gevraagd om ons naar de Molenbergen te loodsen. Dit gebeurt dan ook langsheen de singletrack aan de E-10 plas en het Uilenbos. Via het Beersgat en de Schutsdijk steken we de Bredabaan over.

Er zijn heel wat Brachtse Bikers die vroeger gecrosst hebben, nog crossen of toch ooit iets met ne motor hebben gehad. Zoiets merk je als je een crossparcours opdraait (dat geldt ook voor Sint-Jozef en de Kraaienhorst). Raf VL is hier een krak in. Hij weet zich als geen ander in de bochten te smijten en zich te postioneren. Ook Benny C voelt zich in zo'n situaties als een vis in het water. Neem daarbij dan nog kersvers tijdritkampioen Jan G en het plaatje is compleet voor de die-hardcrossers. Dan heb je nog de mannen van de tweede lijn, de subcrossers om ze een naam te geven (Tom T, Mil D, Stijn B en wannabee Bart A). Ondanks het warme weer zit de sfeer er direct goed in (ik vermoed dankzij de huidige staat van conditie van de Raf).

Na het crossterrein (waar we de volledige toer rijden) gaat het richting Sterbos om daar even op het 'quad-parcours' te rijden. In Sterbos moeten ze wel wat gewoon zijn en het zal dan ook niemand verbazen als er in één keer een bende MTBers op hunnen hof verschijnt. Om de Peerdsvenweg in te draaien worden er waanzinnig veel onveilige maneuvers uitgevoerd die we niet meer willen zien!

Via de Ponydreef (oud-gedienden zullen deze straat nog wel kennen - hier werd ooit geconstateerd dat we Jan T op een GR niet meer mee hadden en Wim E deed hier op diezelfde dag een wheelie die niet goed afliep) rijden we de weekendzone binnen om stoeberend de Noordheuvel te bereiken. Hier gebeurt iets dat we nog nooit mee hebben gemaakt. Het middenblad van zijn Orbea bezwijkt onder de ongelofelijke krachtontwikkeling van Bennies benen. Het scheurt doormidden en vanaf dan kan Benny enkel maar op zijn grote plaat bollen. Vermoedelijk hebben de twee ontbrekende bladboutjes hier wel iets mee te maken.

Op weg naar de Gooreindse watertoren wordt er al eens een spurtje getrokken - vermoedelijk om minder stof te happen. Benny heeft niets voorbereid en dat valt ook niet op (enkel door mijn verslag hier). Ooit (toen de dieren nog konden spreken) zat hij iets vaker op zijn stalen ros en heeft hij vermoedelijk heel veel getraind. Op het Klein Schietveld weet hij ons als geen ander rond te leiden op prachtige singletracks.

We hebben wel enkele keren oponthoud, namelijk Jef VD raakt een achterlichtje kwijt door een bizarre stuurfout, Stan F staat ook ergens even aan de kant en op een gegeven moment is ons peleton met 5 man uitgedund. Jan T is er nog steeds bij en aangezien hij duidelijk over de beste benen beschikt, gaat hij succesvol op zoek naar de achterblijvers.

Indien u zich afvraagt of er nog 'gecrosst' wordt, dan kunnen we eenvoudig melden dat dit nog steeds het geval is. Bij het uitrijden van het KS verminderd dit door de verkeerssituaties. Stijn B neemt nog een douche mee en we zijn op weg voor de laatste kilometers. Deze lopen via MtH naar de Rommersheide, het HST-tracé naar camping De Groene Linden. Deze camping laten we vandaag rechts liggen en we proberen zo snel mogelijk een goei terraske te bereiken. Hier worden we verwend met nootjes, dewelke bijzonder gesmaakt worden.

De tijdrit

Door te klikken op bovenstaande figuur kan je deze groter bekijken.

Naar jaarlijkse gewoonte zijn er op de langste dinsdag van het jaar minder aanwezigen dat op een gemiddelde dinsdag. Blijkbaar wil niet iedereen met de feiten geconfronteerd worden ...

Het parcours was iets langer dan vorig jaar, met een technisch stuk als uitbreiding. Het lag er ook heel droog bij, met vele zandbakken tot gevolg.

Marc Bevers reed vooraan lek. Waarom Jef Van Dijck opgaf weet ik eigenlijk niet.

Sandy was naar't schijnt meegelokt om ginder samen wat toerkes te doen, maar haar collega's namen toch deel aan de tijdrit, wat ze niet zag zitten ...

Met dank aan Tim en Tom voor de tijdsregistratie !

Verslagske en klassement door Kris K

GPS-track Hoogerheide

Twintig na 7 slechts 3 A-bikers aanwezig als ik De Kroon binnenwandel. Gelukkig zijn we een 10-tal minuten later met een twaalftal voor deze internationale rit. Felix Q, die niet op de hoogte was van deze semi-special, kon gelukkig nog mee omdat er voldoende laadruimte was.

Via Sint-Job den E19 op, waar de maximumsnelheid van Paul M zijn witte oldtimerbus ontoereikend was (liet Tom me hoorapparaatsgewijs weten). Dus wij tegen familietempo in Merksem den A12 op, afrit Zandvliet en dan de weg volgen tot in Hoogerheide. Daar stond een tiental bikers ons op te wachten voor het GPS-ritje van Bart A.

Een opwarmertje van bijna 3 kilometer baan om dan een aaneenschakeling van boswegen, singletracks en ruiterpaadjes voorgeschoteld te krijgen. Dan wordt opgemerkt dat Marc C er niet bij is. Omdat Tom en Marc eerst in De Kroon waren, en Tom met zijn Partner, Berlingo of iets gelijkaardigs was, ging ik er van uit dat Marc met hem meereed. Omdat er 1 auto bij was die Tom niet kende, vermoedde hij dat dat Marc’s auto was, maar dit was Jef VD’s blauwe Peugeot. Marc liet weten dat hij eigenlijk voor ons vertrokken was, maar in het verkeerde dorp op iedereen stond te wachten. We gaan ervan uit dat Marc C van plan was om mee te fietsen dus geven we hem eerlijkshalve maar alle punten.

Doordat het voor mij compleet onbekend terrein was, is de kans groot dat niet alle punten uit de komende zinnen chronologisch vermeld staan.

We hebben geleerd dat:
• er in Woensdrecht een behoorlijk grote luchthaven is (wat afschermd wordt op Google Earth)
• sommigen al 3x gaan verkennen zijn in Lichtaart (heeft wel niks met de rit te maken, maar u dacht ik er ineens aan)
• Tom T gekke tuimelingen kan maken (volgens een bepaalde bron maakte hij een salto zonder de grond te raken)
• ge best opzij kunt gaan als Wim E van een helling komt afgereden
• er in het buitenland meer behoefte is om de grond te kussen (zoals de Paus, hoewel we geen katholieke vereniging zijn), waarbij sommigen twee- en zelfs driemaal, de ene al wat lulliger dan de andere.
• het handig kan zijn om de GPS-man terug naar voor te laten komen, maar
• dat je in zulke gevallen best eerst kijkt of er iemand volgt voordat je zijn spoor pakt
• je met een GPS altijd in de buurt van de geplande route kan blijven (en de startplaats terugvindt !), maar dat het tegen een degelijk tempo niet evident is om elke afslag juist te nemen.
• vermoedelijk voor het eerst in de 10-jarige geschiedenis van onze club, een treinspoor de groep in 2 kan splitsen
• ook tubeless-melkbanden af en toe wat pompwerk onderweg vragen
• er vlakbij Bergen-op-Zoom een GR-12 route loopt
• je in zo’n onbekend gebied best probeert samen te blijven
• een poging om iedereen vlotter te laten oversteken, door meerderen als onveilig wordt ervaren

Een legendarische uitspraak van Rick De Leeuw op de Nederlandse televisie, die ik nooit zal vergeten, luid: “Je bent een kind of je hebt een kind”. Als je zo’n bende loslaat in een grote speeltuin, wordt het tegendeel meermaals bewezen ...

Na de vierde consumptie kwamen er nog wat wielertoeristen binnen. De moedigen van dienst waren Jurgen VDB, Marc B en Frank L, terwijl we vooral Mil verwacht hadden. Nogmaals proficiat Mil ! En bedankt, Bart: zulke tochten op verplaatsing zijn voor herhaling vatbaar !
We hebben ook geleerd dat Jeanine om 2 uur graag haar deuren sluit ...

Verslag door Kris K.

Eco Technics - Vorsselmans Tour

De Gemeenteplaats ligt er nog steeds lekker off-road bij en dat kan ons enkel maar plezieren. Door het zwoele weer met kans op buien, werden er misschien enkelen afgeschrikt. Natuurlijk weer volledig onterecht, want we kregen weer een andere tochtuitstippelaar, een duo deze keer, Benny C en Wim E.

Deze laatste geeft tegenwoordig snel verstek als er maar een druppeltje gaat vallen en ook vandaag laat hij zijn kompaan in de steek. Dit heeft gevolgen voor de tour, want Benny heeft niet alles kunnen verkennen, Wim had ook een deel voor zijn rekening genomen. Het eerste deel gaat langs de vaart richting Sint-Jozef. Het is lang geleden dat we het crossparcours nog eens aansneden en dat gebeurt bij deze. Kris K rijdt lek bij het begin van het singletrack gedeelte. Zijn klassementsambities zijn al serieus geslinkt en dat is soms te merken aan zijn motivatie. Hij gaat misschien toch maar eens iets tubelessachtigs moeten zoeken om ooit nog eens te kunnen winnen.

Tom T haalt even later nog een gesmaakt grapje uit met Mil D. Dorien, Mils vriendin, staat op bevallen (reeds 3 dagen over tijd) en kan bijgevolg elke moment een telefoontje plegen. Om zijn alertheid te testen, belde Tom hem op. Doel bereikt, want Mil gaat direct in de remmen en neemt zijn telefoon op... Het was zo eens een afwisseling tijdens de rit en voor herhaling vatbaar.

Via de fietsersbrug steken we de vaart over en we duiken opnieuw een ander bos in. Benny kent hier zijn weg goed en we rijden een strak tempo. Even later zitten we zelfs op de vaste route van Merksplas. Hier is sprake van hoogteverschillen en steile afzonken. Velen moeten hier voet aan grond zetten en dat belooft niet veel goeds voor de S³ en misschien ook wel voor de GPS rit van 15 juni.

Benny is wat uitgetobt en we rijden terug richting de vaart om terug iets dichter naar Brecht te rijden, maar slagen links af naar de vaste route van Beerse waar we een aangepaste versie voor de wielen krijgen geschoven. Het wordt snel later en na een klein ommetje rijden we terug naar de vaart, alwaar het on-road richting Brecht gaat. Het tempo wordt strak gehouden door Steven B en Jef VD. Er is geen sprint (on-road voor MTBers - not done), maar we kunnen we besluiten dat Jan T nog lang niet versleten is.

Minpuntjes :
- er wordt blijkbaar nergens meer gewacht na een snel stuk op iedereen
- dergelijke versnellingen langs het jaagpad (dus het smalle gedeelte) zijn eigenlijk niet gepast. Er is daar al eens bijna iemand in de vaart gedonderd door spurtende bikers...

Taurine Special

Weer behoorlijk wat volk op het onthoofd, en (voorlopig nog) off-road gemeenteplein. Ben V. had net voor z’n vertrek in Loenhout nog een lekke band vastgesteld, maar was toch nog tijdig in Brecht gearriveerd, weliswaar met de auto. Door dit stresmomentje vergat hij nog een portie veiligheid op z’n hoofd te zetten en na meer dan 1 km maakte iemand hem er attent op dat het zijn toer was om de vrouwen te vergezellen. Omdat deze vermoedelijk al vertrokken waren, zette hij zijn weg maar verder.

Bart, die na vorige week nog wat goed te maken had, had een tochtje voorbereid en in zijn Edge 705 opgeslagen. Het parcours reed heel vlot, maar het is me niet duidelijk of dit te danken was aan dit apparaat doch aan zijn veelvuldige verkenningsritjes.

Via het binnenpad, den Hoek, het Militair Domein en het onverwacht niet oversteken van de Brechtsebaan bereikten we het Benelux-hoofdkantoor van LEGO, waarna de we Bredabaan ietwat ongelukkig overstaken. Vanaf hier was het een lange aaneenschakeling van single-tracks en ietwat bredere boswegen die elkaar mooi opvolgden.

In het centrum van Heide hadden we even een rustpunt voor het treinspoor, alvorens het volgende offroad aan te vatten. Via een binnenweg bereikten we het Gemeentebos (en de Kalmthoutse Heide), waar nog vele paadjes op ons lagen te wachten.

Via het centrum van Kalmthout bereikten we uiteindelijk Gooreind, om de Bredabaan over te kunnen steken richting Schietveld en het Zakkenkot, waar Stan Floren tijdens het wachten om over te steken een lekke band kreeg. Doordat iedereen zich stond op te pompen voor de eindspurt, voelde de Stakke zich ietwat ongemakkelijk en vroeg om door te rijden. Hij zou samen met Frank L over de baan terugkomen, nadat de band vervangen werd. Bikers die geïnteresseerd zijn in den uitslag van den eindspurt, zullen wel weten aan wie dit gevraagd kan worden ...

Conclusie:
- niet te warm, niet te koud, maar 1 drinkebus is toch te weinig voor zo’n ritje
- 26 deelnemers was voor dit parcours zeker genoeg.
- mooi toerke !
- als de voorzitter niet helemaal vooraan rijdt om (onbewust) den boel wat af te remmen, wordt er wel wat sneller gereden, tot jolijt van sommigen, doch niet voor iedereen ideaal ...

Salphen

Weeral mooi weer, al moet het gezegd worden dat de zon iets minder aanwezig was. Misschien al maar goed, anders had het misschien aan de pufferige kant geweest.

Net als vorige week starten we met een streepje langs de vaart. Opschudding aan de poortjes, er rijdt iemand lek. Telkens wordt er dan druk gespeculeerd over wie ons ophoudt. Ditmaal was de tochtuitstippelaar van vorige week aan de beurt, Kristof B. Na deze herstelling (in de tijd waarin de betere fietsmonteur een lekke band herstelt EN de volledige binnen- en buitenkabel van een achter V-brake vervangt), vervolgen we onze weg. Deze gaat zoals wel reeds geweten richting Marbelenven. Op weg naar dit indrukwekkende ven, testen Tom T en Jan A hun benen. Mil D moet passen, net zoals Bart A (die weer een uitvlucht bij de hand heeft). Opmerkelijke grootspraak, net zoals de hele rit komt hier van Wim E.

Door het opgedane tijdsverlies, ziet onze Voorzitter het niet zitten om op vraag van diezelfde Wim E het toerke op Drieboomkesberg tegenovergesteld te rijden. We zetten koers naar de Trappisten waar Benny C ons staat op te wachten. Hij verkoos een ritje met de fiets boven de strafpunten. Gezien hij met de fiets van Beerse is gekomen, is het voor mij nog onduidelijk hoe die strafpunten moeten verrekend worden. Het is echter wel zo dat de gebruikte fiets in zijn nadeel pleit.

In het Schriekbos komen we nog enkele minder bekende paadjes tegen. Het tempo wordt hooggehouden en een nieuwkomer (mijn excuses voor het niet weten van je naam) begint het moeilijk te krijgen. Doordat de paden af en toe geblokkeerd zijn door dwarsliggende bomen, treedt er een grote harmonica-file op, sterk in het nadeel van de laatste helft. Het parcours leent er zich niet toe om geslaagde inhaalmaneuvers te maken en zo blijft alles op één langgestrekt lint.

Langsheen de Kretse Beemden worden achtereenvolgens het Zoerselbos en het Gemeentebos onder de wielen geschoven. Eénmaal de Rodendijk overgestoken zetten we ons op gang naar den Drengel. Kris K en Bart A vechten hier nog een duel uit, dat in het voordeel van deze laatste wordt beslecht. Het doet denken aan enkele dagen geleden in de Giro d'Italia.

De heren verzoenen zich later weer een beetje en zo blijven we aan de gang. Via het Blommerschot komen we op gekend terrein voor de fans van de Lollepotterstriatlon of van de cross van Oostmalle. We leven ons eens goed uit en dat doet goed. Marc C en zijn maat rijden over de baan terug naar Brecht.

Wanneer Tom T het tempo terug de hoogte wil injagen, krijgen we vooraan het bericht door dat Raf VL deze keer met een lekke band staat. Op deze manier merken we dat de muggen ook al zijn ontwaakt en dat voorspelt niet veel goeds voor de komende dinsdagen. Op weg naar Sint-Lenaerts worden we nog getrakteerd op de betere karresporen en het is al 22u00 wanneer Kristof VL de Oostmallebaan bereikt (wij volgen iets later).

Marc B is intussen meer dan 25 jaar GELUKKIG getrouwd en trakteert de Brachtse Bikers op een drankje in zijnen hof, iets wat we moeilijk kunnen afslaan, bedankt Marc!